gabi

Isang gabi ng kagalakan, pagdiriwang ng kanyang kapanganakan. Naimbitahan ng isang taong hindi gaanong malapit sa aking nararamdaman.

Isang gabi ng kanilang kasiyahan, samantalang sa akin ay kalungkutan. Oo sinabi ko masaya ako at okay lang ako, pero sa totoo lang hindi yun yung nararamdaman ko. Sinamahan si Simang para makita siyang masaya, totoo palang gagawin mo ang lahat para makita lamang ang minamahal mong masaya.

Nakita ang mga taong hindi ganun kalapit sa akin, at isang taong nawala bigla sa aming paningin. Sinabi niya na hindi niya ako kilala at hindi ako ganun kapansin pansin. Sinabi ng isang kaibigan na ako ang boyfriend ni Simang, sagot naman niya “I know” at may kasamang pagtaas ng kilay. Lalo akong nasunog at naubos na parang isang palito, hindi ata talaga ako nararapat sa napuntahan ko.

Ibinigay ang upuan at kaming dalawa lang ang magkasama, hindi pamilyar ang mga taong kasama namin sa bilog na lamesa, at bigla kong napagalaman ang mga kasama naming nakaupo ay ang mga kaibigan at kamag-anak ng may kaarawan. Biglang kinausap si Simang ng batang katabi niya, sinabi niya sa akin na naging kalaro daw niya iyon noon. Gusto kong tanungin kung bakit at paano. Gusto kong humingi ng paliwanag kung ano ba talaga ang meron noon. Pero nanahimik na lang ako at ngumiti kahit papilit.

Binalewala ang lahat ng aking naramdaman at inisip na ang importante ay kasama ko ang aking mahal. Nakaramdam ako ng saya at ang lungkot ay nawala bigla.

Bumalik ang kaba at sakit nung ako ay may nakita, isang litratong parang isinampal sa aking mukha, oo marami silang kasama sa larawan na iyon, pero sa pagkakaalam ko yun ang larawan na nagbigay ng selos na itinatawag noong mga panahon na silang dalawa pa ang magkasama. Maraming nakapansin, at alam kong napansin din ni Simang yun.

Isang gabi ng sakit at lungkot, para akong isang plastik na bulaklak sa isang hardin ng mga sariwang bulaklak. Kunwari lang mabango at kunwari lang totoo. Masakit pero tiniis para sa taong mahalaga at minamahal.

Pebrero

Eto na ang panahon ng mga magkasintahan, magsing-irog, maglabs, magsyota, magjowa, mag-asawa, mag-chuva, mag-chorva at kung ano pa ang mga katagang maaari mong itawag sa dalawang tao na nagmamahalan.

Pebrero na naman. Panahon kung saan dumarami ang mga bumibili ng bulaklak, tsokolate at lobong hugis puso. Dumarami rin ang tumatangkilik sa mga lobong may iba’t-ibang flavor, kulay, texture at style, ayy sama na rin natin ang special offers sa Sta.Mesa, Recto at kahit sa kanto. panahon ng mabebentang karatula tulad ng babaeng naka silent sign, mansanas at ang sikat na haponesang babae na suki kami makikita mo sa Mandaluyong Panahon kung saan napupuno ang mga biglang liko o motel na tinatawag. Shempre alam na kung ano yung ginagawa sa loob nun.

Well, hindi man lahat pero, subalit, datapwat, ngunit halos 99.9% ng pumapasok dun na nagtatagal ng tatlo hanggang limang oras ay hindi nagtatagal para kumain, hindi rin para matulog at lalong hindi para magkwentuhan o magpusoy at lalung lao na makipagtitigan sa kanilang kasama! Kundi para sila ay magparaos, magsundutan, bumaligtad, umikot, umabante ng umabante hanggang marating ang rurok ng kaligayahan at kaparausan. Tama, ito ang bagay na dapat ginawa lamang ng mag-asawa para bumuo ng bata, pero ngayon talamak at mabenta na ang mga condom sa mga kabataan. katulad na lang nung nabili namin noong sabado, wala na daw kasi yung paborito namin ginagamit. haha!

Teka bakit ako napakwento?

Tama na nga ang kwento tungkol sa buwan ng Pebrero at baka mamaya kung ano na ang makwento ko.

nagbabalik.

Okay. Eto nanaman ako magkukwento sa inyo. Para sa mga nagbabasa ng aking mga gawa slash likha. (naks naman! parang tunay eh noh!) Salamat. Yung mga taong pinipilit ang sarili na magbasa neto o di kaya naman eh nagbabasa neto para lamang malaman ang mga nangyayari sa aking buhay, sa aming buhay. Well, salamat na din. Wala akong paki sa iyo! I mean, sa inyo ng mga kaibigan mo! haha!

Eto pagod ang utak ko sa kakasulat sa maputing papel na sumusukat ng kakayahan ng utak mo kung saan ang abot neto. Kakatapos lang ng eksaminashon sa eskwela, shempre sa panahon na ito, dapat ng mag-aral, medyo nanganganib na ako sa paaralang banal eh! haha! Balik na tayo sa exams, Shempre ako aral aralan, para may maisagot kahit sampu lang sa papel ko. Ako naman kasi yung tao na walang pakialam kung ano yung abot ng utak ko. Hindi rin naman ako yung taong pala aral, ako yung tipong Happy-Go-Lucky. Kung ano yung mangyayari sa hinaharap eh nakatakda talagang mangyari yun. Oo masasabi kong namana ko ata yung “Bahala Na” Habit sa ating mga ninuno.

Nagaral ako, pero hindi ako umaasa na mataas yung mga makukuha kong marka, masaya na ako sa pula. Masigawan man ng Nanay ko, eh yung lang talaga ang kaya ko. Well, ngayon lang ako naging ganito, kung nabasa n’yo na yung iba kong entries eh dahil ito sa nararamdaman kong pasakit dala ng pagaaral sa kursong hindi ko gusto.

Pero ang mahalaga eto na ulet ako, handang magkwento at maging bukas sa lahat ng oras sa inyong lahat, at sa buong mundo! 🙂

nah

Eto nanaman ako, magkekwento sa inyo! Medyo naging busy lang ako noong mga nakaraang ilang linggo kaya hindi ako mashadong nakapag update ng blog ko,  next week tagisan nanaman ng talino mid-terms exam na. Sasabihin ko nanaman ang linya kong palasak na “Bahala na si Batman!”

Magulo ang isip ko, pero sa awa ng Diyos nakakaraos naman ang munti kong utak. Maraming nangyari sa eskwela nandyan ang  mga nakawan, asaran, at ang hindi pag attend ng klase.

Nakawan. Oo, nakawan ng pera. Hindi man namin matanggap na sha talaga yung kriminal, pero sha talaga eh! Hirap tanggapin, medyo nakakatakot dahil isang kaibigan ito, hindi ako makapaniwala. Kaibigang akala mo eh nasa kanya na lahat, pati na rin ang sakit na meron sha.

Asaran. Talamak ang pangaasar ngayon sa klase, may bading ba naman kayong kasama eh. Ewan ko lang kung walang mapansing kalait lait yun! Sumasakit ang tiyan namin sa kakatawa sa bawat oras na may nilalait sha.

Hindi pag attend ng klase. Okay. Ako ang estudyanteng masipag sa hindi pagattend ng klase. Sa totoo lang nakakatamad naman kasi talaga eh! Hindi lang siguro ako nageenjoy. Ahhh! Ewan ko ba!

palabas

So eto kakauwi ko lang galing sa may tapat ng Barangay namin. Nanuod kasi ako nung mga palabas na nakakatuwa sa mata ng madla. Eto yung mga pinapalabas sa bawat lugar sa taunang fiesta, at masasabi kong napakabenta ng mga bading sa ganitong panahon.

Mga bading, pusong babae pero may lawit, anyong lalaki ngunit may pagnanasa sa kapwa lalake, nilalapitan ng mga nagigipit na lalake at lalong lalo na sila ay mga manananggal, manananggal ng lakas ng mga lalake. Bakit sila mabenta? Shempre! Mas mataas ang lebel ng sense of humor nila kesa sa isang normal na tao. I mean sa normal na babae o lalake. Mas nakakapagbigay sila ng saya hindi lang sa mga lalakeng kapos sa pera pati na rin sa mga taong nalulumbay at dinadaan na lang sa tawa ang problema.

Napagtanto ko lang nakapag pala talaga bakla kang ipinanganak eh bakla ka din mamamatay. Kaya yung mga nagsasabi na lalake na sila eh isang malaking kabadingan! Pwera na lang kung talagang may pruweba sila.

Pag naging bading ka, asahan mong may matatanggap kang iba’t-ibang uri ng diskriminashon. Pero dahil sa mga ito natututong mas maging matapang at mapangahas ang mga bakla, at kahit sa pagtanda nila eh paninindigan nilang bading sila. Tulad na lang nung mga baklang nakita ko at napanuod kanina. Suki na sila sa tuwing sasapit ang fiesta dito sa amin, bata pa lang ata ako eh nakikita ko na silang ginagawa yung mga ginawa nila kanina. Hindi pa ba sila nagsasawa? O atenshon lang ang kailangan nila? Hindi ba sila nahihiya kahit bahagya?

Ganun ata talaga kapag sadyang ipinanganak kang berde ang dugong dumadaloy sa buong sistema mo. Kung gaano nila tinanggap ang lipunan eh ganun din ang gusto nilang pagtanggap ng lipunan sa kanila.

saglit na pagiisip

Okay. Hindi dapat ito ang ginagawa ko sa mga oras na ito. Dapat ata ang assignment ko sa Philippine Literature ang inaatupag ko at pinaggugugulan ko ng panahon.

Hindi lang ako interesado sa ipinapagawa ng teacher namin. Ihambing ang sarili sa mga taong tulad nila Rizal, Macapagal, Marcos at Aquino. Okay sige, lahat kami ay tao, mamamayan ng bansang Pilipinas, parehong nagmahal at nagmamahal sa ating sariling bansa. Yun lamang ang naiisip ko sa mga oras na ito. Hindi naman kasi ako kasing talino tulad ni Rizal, kasing sipag nila Macapagal at Aquino, at lalo namang kasing yaman ni Marcos. Isang ordinaryong babae lang ako, simpleng mamamayan, walang kayamanan at tama lamang ang talinong nakuha mula sa aking mga magulang.

Teka dahil napagusapan na natin yung paksa na ordinaryong babae lang ako, napapaisip lang ako sa iba’t-ibang uri ng mga babae sa mundo. Alam ko iba’t-iba ang kultura ng bawat isa, ang lahi, klase ng pamumuhay, pananaw sa buhay, takbo ng utak at tipo sa mga lalaki.

May mga babaeng simple lang pero nasa loob ang kulo, meron namang akala mo balahura pero alam naman ang kanilang mga ginagawa, limitashon sabi ng iba. Ang iba naman ay sobra kung magmahal habang ang iba naman ay naglalaro lang pag dating sa ngalan ni kupido. Meron naman hindi mo talaga makuha ang timpla. Lahat ata ng klase ng mga babae eh may nakilala na ako.

Masasabi kong isa ako sa mga babaeng hindi maintindihan ang utak, kahit ako minsan napapaisip kung bakit ako ganito. Pero alam ko na kahit ganito ako eh may mga taong natutuwa sa akin at dahil dun, natututunan nila akong mahalin.

Meron namang iba na akala mo eh simple lang pero hindi mo alam na iba na pala ang takbo ng utak. Sa tingin ko mahirap ang mga babaeng ganito dahil hindi mo alam na may nasasabi na pala ang iba sa iyo.

Meron naman eh minamadali ang lahat ng bagay, isang kakilala ang ganito. Bata pa lamang kami eh, atat na shang tumanda. Matanda na sha kung kumilos, habang ako eh naghahanap ng kalaro. Isa lang ang masasabi ko sakanya, Ang arte mo! Sabi nila ang mga babaeng ganito eh kapag tumanda na, sila yung mga nagaastang bata. Parang si Madam Auring ba.

Meron din naman na seryoso sa lahat ng bagay pero makikita mo, may kasiyahan pala ang mga taong katulad nito. Mas makikilala mo sila sa oras na parang hindi na sila yung taong nakilala mo.

Meron din namang happy-go-lucky. Sila yung mga taong independent, akala mo eh petix lang sa kanilang buhay pero maguguglat ka kapag nagbigay ng payo, akala mo hindi sila magiging seryoso, parang nasasaniban ng ibang nilalang kung makapagsalita. Siguro dahil sa mga problemang kanilang na-encounter.

Basta, ang alam ko ang mga babae ay mga babae. Ginawa sila para magbigay ng kulay sa buhay ng mga kalalakihan. Nandyan ang mga lalake para unawain sila, mahalin at tanggapin sila kung sino man, paano man at anu man pinagkaiba ng bawat babae sa bawat isa.

nalilito

Alam kong madali akong madala sa mga bagay-bagay na naiisip ko, at dahil dito napupunta ako sa mga desisyon na pabigla bigla kaya ayun, wala tuloy akong napapala.

Nararamdaman ko na ang kalungkutan sa buhay ko, dumadaloy na sha sa dugo at ugat ko, ramdam ko nang hindi na ako masaya sa kursong kinukuha ko. Pero dahil ito ang gusto ng Nanay ko, pumayag ako. Oo, tama, ganito pala talaga ang nararamdaman mo kapag hindi mo gusto ang ginagawa mo. Dati okay lang, kaya ko pero ngayon, iba na pala. Hindi man ako nahihirapan pero nawawalan na ako ng interes sa buhay eskwela. Ewan ko kung kaya ko pang baguhin ‘to.

Alam kong mali ipagpilitan ang bagay na talagang ayaw mo at ipinilit mo lamang para sa mga taong nakapaligid sa iyo. Mali din ang sumuko agad at ipakita mong mahina ka sa madla, lalo na sa tulad ng sitwashon kong umaasa ang mga taong malapit sa akin na matatapos ko ang inumpisahan ko ng walang pagkakamali at hindi tulad ng iba. Oo, mahirap pero dapat mong kayanin. Kailangan mong ipakita sa lahat ng nakapaligid sa ‘yo na mahal at gusto mo ang ginagawa mo.

Kung ayaw sa akin ng ganitong propeshon, kailangan ko itong akapin, mahalin at matututong tanggapin.

Kaya tama! Itama ang mga mali at magumpisang muli, maaga pa naman. Kailangan kong tumingin sa positibong pananaw at hindi dapat magpadala sa negatibo kong konsensha.

resulta o senyales?

Unang linggo para sa school year 2009. Malas ata ako, ibinigay ang resulta sa nakaraang eksaminashon. Okay, hindi naman ako umaasa na mataas ang makukuha kong grado, tulad nang aking inaaasahan, haha mababa ang aking mga tests. Pwera lamang sa isang minor na subject ang Christian Morality. 54 ang over ng test at apat lamang ang mali ko, tama nilalang 4 lang ang mali ko. Kahit ako nagulat dahil hindi ako nagaral sa subject na ito. Hindi ko alam kung dapat ata talagang hindi ako nagaaral para mataas ang grado ko o sadyang senyales ito na hindi nararapat ang kursong Nursing sa akin at sa halip ay mag Madre na lang ako.

Mas nararapat bang magsuot ako ng belo at humawak ng rosaryo o magsuot ako ng nurse’s cap at humawak ng injection. Miski ako nalilito, pero huwag naman sana mangyari ang nasa isip ko na sa kumbento ang bagsak ko at hindi sa ospital na inaasam ko.

Sa major subjects naman.. No Comment na lang. Babawi na lang ako sa darating na Mid Terms ngayong Pebrero. Sana naman ay magkaroon ng pagbabago ang lahat ng ito. Nasa unang buwan pa lamang tayo ng taon at puro panget na ang natatanggap ko, sana talaga magkaroon ng milagro.

microwave

Napagisip isip ko, ang hirap pala talaga mabuhay mag isa, lalo’t nang wala kang alam sa gawaing bahay. Dulubyo ang umaga ko kanina, pagkababa ng hagdan bati ni Nanay sa akin..

“Sabihin mo sa Mommy mo na tanghali na ako umalis para magsimba, hintayin mo na lang yung ulam.”

ang sagot ko..

“Okay.”

Nakooo, late nanaman ako nagising. Dahil tanghali na nga hindi na ako naghanap ng almusal, binuksan ang kompyuter nag Multiply at nag Friendster. Kumatok ang Tita ko, tatawagin ko shang Mommy simula ngayon sa kwento ko. May dalang kaldero, hindi naman sa naaawa sha sa amin, sha lang talaga ang nagluluto ng ulam namin sa pang araw-araw. Tinanong ko kung anong ulam, sabi niya Batchoy daw. Naisip ko halaaa, hindi ako kumakain nun, ano ng uulamin ko?

“Kumain ka na oh! Tanghali na!”

sabi ni Mommy..

“Oo mamaya na.”

sagot ko sa kanya..

Pagkalabas niya ng pintuan aba nataranta ako dahil hindi ko alam ang kakainin ko, buti na lang at may hotdog sa loob ng ref, teka ulit! Hindi ako marunong magluto at magoperate ng kalan na de kuryente. Oo wala akong alam sa buhay kundi lumamon at humilata. Sabi nga ng Nanay ko, kawawa kaming magkakapatid kapag namatay siya, dahil kahit yung kuya ko eh hindi marunong sa gawaing bahay.

Ginamit ko ang mumunting utak ko, pinairal, naghanap ng lalagyan ng hotdog, nakita ko yung lalagyan para sa microwave, SHIT! May pagkain na ako, umabot ang ngiti ko hanggang batok, nabuhay lahat ng red blood cells ko! Ang tanga ko at hindi ko agad naisip na pwede pa lang magluto sa microwave.

Pero naisip ko. Aasa na lang ba ako sa microwave? Mamamayat ata ako kung tatanda akong walang kinatatandaan.

una’t huling araw

Okay, unang araw ng pagpasok sa eskwela sa taong kasalukuyan, kahapon muling nakita ang mga kagrupo at hindi ang clinical instructor namin. Mali ang aming inaasahan na huli lamang sha sa pagpasok, hindi n’ya talaga binalak pumasok. Naglibang at tumambay sa library, shempre doon sa parteng malamig, sa parteng kulob, sa parteng walang tao, nilalang mali ka sa iniisip mo, wala kaming ginawang masama. Nagtawanan lamang kami at nagkwentuhan buong maghapon at magdamag.

Unang araw para makita ko ang aking minamahal, naks nemen! Shempre namiss namin ang isa’t isa, naks talaga! Kaya hipo dito at hipo doon, nilalang mali ka nanaman sa iniisip mo, bilbil ang tinutukoy ko. Gustung-gusto n’ya kasing hinahawakan ang mahiwaga kong bilbil, at kapag hinawakan n’ya ang akin, hahawakan ko din yung sa kanya. Ganyan kami magmahalan, naghahawakan.

Habang inaantay ang isang malapit na kaibigan, ang daming panget ang dumaan sa harapan ko, oo nga pala naalala ko, unang araw din ng pasok nila’t unang araw din ng eksaminashon ng mga estudyante sa high school, elementary at prep. Tulad nga ng sinabi ko, maraming panget ang dumaan sa harap ko, dumating na ang hinihintay na kaibigan at dumaan ang mga hindi ko inaasahan. Oo, tama kayo, pero salamat sa Diyos at hindi sila lahat lumutang, dalawa lamang yung nakita namin.

Unang araw ng taon at nanlait agad kami, sorry pero ganun talaga kaming dalawa. Wala kaming pake kung may kalait lait sa amin, basta nageenjoy kami sa ginagawa namin.

Nilait ng kaibigan ang binti nung dumaan…

“Yuck ano bang binti yan, halatang ang taba n’ya! Ang laki ng ganito. Dinadaig yung sa’yo!”

Tumawa lamang ako sa sinabi n’ya! Tunay nga shang kaibigan, nagsasabi ng katotohanan! I love you Friend! mwup!

Napakasaya talaga sa komunidad, ang malapit na kompyuteran ang aming pinagaralan. Nilibang ang aming mga sarili at inilayo sa lahat ng klaseng kademonyohan.

Huling araw na pala ng buwanang daloy ko kahapon, kaya ayun, irritable at hindi mapakali dahil sa sumasakit na puson.